Ch-12: फर्स्ट डेट ... (शून्य- कादंबरी )

Next Chapter Previous Chapter

This Novel in English

Read Novel - शून्य  -  on Google Play Books Store
Marathi Suspense thriller Novel
वाचा काही निवडक प्रतिक्रिया - प्रतिक्रिया 

Click Here to Read

Email this Novel to your friends using following controls!

वाचा काही निवडक प्रतिक्रिया - प्रतिक्रिया 

जॉनचं डोकं विचार करून करून गरगरायला लागलं होतं. दोन खून झाले होते आणि खुन्याचा सुगावा काही लागत नव्हता. कुठं थोडं चौकशीसाठी बाहेर जावं तर प्रेसवाले बाहेर दबा धरून बसले होते. जॉन दिसताच सगळे त्याच्यावर तुटून पडत. बरं काही केसमध्ये प्रगती असेल तरच काहीतरी सांगणार. प्रगती नसतांना प्रेसवाल्यांना फेस करणं मोठं कठीण होऊन बसलं होतं. बाहेर प्रेसवाले आणि आत एकजण कुणीतरी सगळी माहिती बाहेर फोडत होता. आतल्या कुणाजवळही काही बोलायची सोय नव्हती. न जाणो ज्याच्याशी चर्चा करावी तोच काफर असावा. आता कुणीतरी एका पोलीसवाल्याने गद्दारी केल्याची बातमी थेट प्रेसपर्यंत जाऊन पोहोचली.

(क्रमशः ...)

प्रेसवाल्यांनी

'पुढचा कोण?'

'पोलिसवाले स्वत:च बेईमान तर खुन्याला काय पकडणार?'

'अजून किती जणांचा मुडदा पडणार?'

अशा वेगवेगळ्या मथळ्याखाली वेगवेगळी माहिती पसरवून सगळ्या शहरात अक्षरश: दशहत पसरविली होती. आता लोक पोलिसांच्या विश्वासार्हतेवरच प्रश्न विचारायला लागले होते. आणि हे एवढं टेन्शन अपूरं होतं म्हणून की काय वरून वरीष्ठांनी पण जाब विचारायला सुरवात केली होती. विचार करून करून जॉनचं डोकं अगदी शिणलं होतं. जॉननं खिडकीतून बाहेर डोकाऊन बघितलं. संध्याकाळ झाली होती. अंधार पसरायला थोडाच अवकाश होता. अचानक जॉनला काय सुचलं कुणास ठाऊक त्याने समोरच्या फोनचा रीसीव्हर उचलला आणि तो एक नंबर डायल करायला लागला.

" काय करते आहेस? ... " तो फोनमध्ये म्हणाला

" कोण? ... जॉन! " तिकडून अँजेनीचा उत्साहाने भरलेला आवाज आला.

" कशी आहेस...'' तो म्हणाला.

आपला आवाज ओळखल्याचं समाधान जॉनच्या चेहऱ्यावर झळकत होतं.

" आहे आपली बरी..." तिचा खोल आवाज आला.

तिला हा प्रश्न विचारुन उगीच दु:खी केल्याचं जॉनच्या चेहऱ्यावर दिसत होतं. तिला काय बोलावं की ती पुन्हा उत्साहीत होईल. जॉनला काही सुचत नव्हतं.

" ... काय, काही माहिती मिळाली का खुन्याची ?" तिकडून अँजेनीने विचारले.

" याच प्रश्नांना कंटाळून मी तुला फोन केला आणि तू पण हेच विचार..." जॉन म्हणाला.

" नाही ....बऱ्याच दिवसांनी तुझा अचानक फोन आला ... म्हटलं काहीतरी प्रगती असेल" अँजेनी म्हणाली.

" नाही ... विशेष अशी काहीच प्रगती नाही ... बरं ... मी फोन याच्यासाठी केला की ... आज संध्याकाळी तुझा काय प्रोग्रॅम आहे? " जॉनने मूळ मुद्याला हात घालीत विचारले.

" काही नाही" अँजेनी तिकडून म्हणाली.

" मग असं कर ... तयार हो ... मी अर्ध्या तासात तुला घ्यायला येतो... आपण डीनरला जाऊया" जॉन हक्काने म्हणाला.

" पण..."

" पण ... बिण काही नाही ... काही एक बहाणा चालणार नाही ... मी अर्ध्या तासात तुझ्याकडे पोहोचतो आहे" जॉन म्हणाला.

आणि ती काही बोलण्याच्या आधीच फोन ठेऊन उठून तो निघाला पण.

इकडे इतक्या लवकर तयारी करायची म्हणजे अँजेनीचा गोंधळ उडाला होता. तिलाही पुष्कळ दिवसापासनं एकटं एकटं राहून गुदमरल्यासारखं होत होतं. तिलाही आता 'चेंज'ची आवश्यकता वाटत होती. तिने भराभर आपले कपडे बदलले आणि ड्रेसींग टेबलसमोर आरश्यात बघत मेकअप करीत बसली. तिला आठवत होतं आज जवळपास एक महिना होऊन गेला होता. ती बाहेर कुठे गेली नव्हती. सानीच्या खुनानंतर तिचे जीवन कसे नीरस होऊन गेले होते. सानी सोबत ती नेहमीच अशी नटूनथटून बाहेर, कधी शॉपींगला, कधी फिरायला तर कधी डिनरसाठी जात असे. सानीचा विचार येताच जरी मेकअप केला होता तरी तिचा चेहरा कोमेजल्यासारखा दिसू लागला. तेवढ्यात डोअर बेल वाजली. डोअर बेल वाजल्याबरोबर तिच्या हृदयाचे ठोके वाढत आहेत असं तिला जाणवत होतं. पण का? काही कळत नव्हतं. ती उठून दरवाज्याकडे गेली. दरवाजा उघडला. समोर जॉन उभा होता.

" रेडी?" जॉनने आत यायच्या आधीच विचारलं.

" ऑलमोस्ट... जस्ट वेट अ मिनिट" त्याला आत घेत ती म्हणाली.

दरवाजा आतून लाऊन जॉनला तिने हॉलमध्ये बसायला सांगितले व ती आतमध्ये आवराआवर करायला निघून गेली. जॉन हॉलमध्ये बसून तिचा हॉल निरखून पाहत होता. जॉन उठून खिडकीजवळ गेला. खिडकीच्या बाहेर गोल आकाराचा तलाव त्याला दिसला. त्याने तो पूर्वी तपासासाठी आला होता तेव्हा पण पाहिला होता. त्यावेळी त्या तलावाबद्द्ल बरेच प्रश्न त्याच्या मनात आले होते. पण ते कुणाला विचारायचे? आणि ती वेळ ते प्रश्न विचारण्यास योग्य नव्हती म्हणून अनुत्तरीतच राहिले होते.

" हा तलाव नॅचरल आहे की कृत्रिम ?" त्याने उत्सुकतेने मोठया आवाजात आत अँजेनीला विचारले.

" हो ... एक मिनिट ... आलेच" आतून अँजेनी मोठ्याने म्हणाली.

त्याच्या प्रश्नाचे हे अनपेक्षित उत्तर आलेले ऐकून तो नुसता गालातल्या गालात हसला.

थोड्या वेळाने त्याच्यासमोर मेकअप करून, नटून थटून तयार अशी अँजेनी उभी होती. यापूर्वी त्याने तिला अशा रूपात बघितले नव्हते. तिची सुंदरता अजूनच खुलून दिसत होती.

" सुंदर दिसत आहेस" जॉनने तिला कॉम्प्लीमेंट दिले.

" काय म्हणत होतास ? ... आत असतांना हाक मारलीस ती " अँजेनी लाजून गोष्ट टाळत म्हणाली.

"नाही मी विचारत होतो की हे मागचे तळे नॅचरल आहे की कृत्रिम" जॉन खिडकीबाहेरचे तळे तिला दाखवित म्हणाला.

" हे ना... नॅचरलच आहे... हजारो वर्षापूर्वी एक मोठी उल्का आकाशातून पडली आणि हे तळे तयार झाले असं म्हणतात." अँजेनी सांगत होती.

" तरी मी म्हटलं ...हे तळं एकदम परफेक्ट गोल कसं काय?" जॉन म्हणाला.

" अरे हं... तर मग निघायचं" जॉन आपल्या विचारांच्या तंद्रीतून बाहेर येत म्हणाला.

अँजेनीने डोळ्यांनीच होकार दिला आणि ते दोघं निघाले.

This Novel in English

Next Chapter Previous Chapter